திருட்டு இலாபத்தில் பங்கு கொடுக்கும் பேருந்து

இரண்டு சக்கர வாகனத்தை சர்விஸ்ஸுக்கு விட்டிருந்ததால், 5 km தள்ளி உள்ள அலுவலகத்திற்கு பேருந்தில் செல்ல அருகில் உள்ள பேருந்து நிருத்ததிற்கு விரைந்தேன். நிறுத்தம் அருகில் வந்தபோது, வழக்கம்போல் அப்போதுதான், நான் போக வேண்டிய பேருந்து கிளம்பி சென்றது. ச்சே! ஏன்தான் நமக்கு மட்டும் இப்படி.., 10 விநாடி முன் வந்திருந்தால் பிடித்திருக்கலாம், எல்லாம் என் ராசி என்று சலித்துக்கொண்டு அடுத்த பேருந்துக்காக் காக்க வேண்டியதாயிற்று. ஒரு வேளை, கிளம்பும் போது கீழ் வீட்டு குழந்தையை கொஞ்சாமல் வந்திருந்தால் பிடித்திருக்கலாமோ அல்லது ஒன்றுக்கு நான்கு முறை கதவு தாழிடபட்டிருக்கிறதா என்று செக் செய்யாமல் வந்திருந்தால் பிடித்திருக்கலாமோ என்று என்னென்னமோ மனம் புலம்பியது.

ஒரு வழியாக புஷ்பக் வகை பேருந்து வந்தது. இந்த வகையான பேருந்தில் நடத்துனர் கிடையாது, ஒட்டுநர் மட்டும்தான், அதனால ஒரே ஒரு வழி மட்டும் தான் இருக்கும். ஒரே வழியில் எல்லோரும் இறங்கி ஏறிய பின்னர், வண்டி புறப்பட்டது. ஓட்டுநரே டிக்கட் கொடுத்து வண்டியையும் ஓட்டுவதால் காலம் விரயமாகும். ரொம்ப தூரம் செல்லும்போது, இந்த வண்டியை தவிர்ப்பது உத்தமம். ஒரு கையில் ஸ்டேரிங்கை பிடிச்சிக்கிட்டு, அசால்ட்டாக சாலையே பார்க்காமல், இன்னோரு கையில் சில்லரை கொடுத்து ஓட்டும் போது, எனக்கு முதல் முறை ப்ளைட்ல போவது போல் பயமாக இருந்தது. ஒரு காலத்திலே கூட்டம் இல்லாத ரூட்டில் அறிமுகப்படுத்த இவ்வகையான பேருந்து, இன்னிக்கு கூட்டம் நெரிசலாக மாறினாலும், இதையே போக்குவரத்து நிறுவனம் பின்பற்றுவது வேடிக்கையாக இருக்கிறது.

என் ஸ்டாப்பிங் சொல்லி 7ரூ டிக்கெட்க்கு 10ரூ கொடுத்தேன். ஆனால் டிக்கெட்க்கு பதிலாக டிரைவர் 5ரூ மீதி கொடுத்து, அடுத்த நபரிடம் காசு வாங்க, நான் கூட்ட நெரிசலில் உள்ளே தள்ளப்பட்டேன். 5ரூ அவருக்கு, 2ரூ நமக்கு லாபம். அடடா, இன்போசிஸ் நாராயணமூர்த்திக்கு பிறகு லாபத்தில் பங்கு கொடுப்பது பெங்களுர் பேருந்து மட்டுமே இருக்க முடியும். இறங்க வேண்டிய நிறுத்தம் மிக அருகில் இருந்தால் இந்த ரிஸ்க்கை பெரும்பாலும் அவர்கள் எடுக்க தயங்குவதில்லை. இருந்தாலும் எனக்கு மனசு படபடத்தது, யாராவது செக்கிங் வந்துவிட்டால் ஆப்புதான்.

ஒரு வழியாக என் ஸ்டாப்பிங் வந்ததும், பள்ளியை விட்டு குழந்தைகள் மாலையில் வீட்டை நோக்கி வேகமாக வருவதுபோல, பேருந்திலிருந்து விடுப்பட்டேன். சட்டை பாக்கெட்டில் கணத்த 2ரூ வை எடுத்து, பஸ் ஸ்டாப்பிங்கில் பிச்சை எடுத்து கொண்டிருந்த ஏழை சிறுவனுக்கு கொடுத்ததும் மனசு லேசானது. அரசாங்கமும் இதைத்தான் செய்திருக்கும் என்று என்னையே சமாதானப்படுத்திக்கொண்டேன்.